نمیدونم چرا توی دیار ما اسم کوچه ها از بالای شهر تا پایین شهر
انقدر متفاوت میشه
؟! مگه از بالا تا پایین بدون ترافیک 1 ساعت بیشتر
راهه اما اسمها فرسنگها از هم دوره ؟!
توی کوچه های بالا شهر که نگاه کنی کمتر اسم شهید پشت اسم
کوچه میبینی و اکثرا اسمهای گل و بلبل اند که کوچه را معرفی میکنند
مثل یاس و ناز و نارون و ......
اما وقتی میای پایین تر میخوری به اسمهای مثلا شهید کامران .... و یا
شهید ساسان ... اما وقتی خیلی میای پایین تر میخوری به اسمهای
شهید نجفقلی .... یا شهید تقی....
حالا منظور من اینه که اگه اسم ناز و یاس و ... اینا قشنگه چرا نباید
کل کوچه های شهر با این اسمها قشنگ بشه
؟! اگه هم نه اسم
شهید مناسبه چرا همه کوچه های شهر نباید یه جوری این اسم
همراه با شهید رو داشته باشند
؟ چرا فقط کوچه های پایین باید
این اسم بزرگ رو به دوش بگیرند
؟ مگر نه اینکه کوچه های بالا
زور و توانشون بیشتر
؟! چرا کوچه های نحیف و لاغر پایین باید همیشه
بخاطر این اسم غصه دار باشند و اشک بریزند ؟!
پ.ن. حالا خوبه فمنیستهای ایران اعتراض نکردند که چرا اسم شهید
زن روی کوچه ها نیست ؟!
پ.ن این شعر از سهراب هم بی ربط با متن من نیست :
نشانی
خانه دوست کجاست ؟ در فلق بود که پرسید سوار
آسمان مکثی کرد
رهگذر شاخه نوری که به لب داشت به شنها بخشید
و به انگشت نشان داد سپیداری و گفت
نرسیده به درخت
کوچه باغی است که از خواب خدا سبزتر است
و در آن عشق به اندازه پرهای صداقت آبی است
می روی تا ته آن کوچه که از پشت بلوغ ، سر به در می آرد
پس به سمت گل تنهایی میپیچی ،
دو قدم مانده به گل،
پای فواره جاوید اساطیر زمین می مانی
و تو را ترسی شفاف فرا می گیرد
در صمیمیت سیال فضا ، خش خشی میشنوی
کودکی میبینی
رفته از کاج بلندی بالا ، جوجه بردارد از لانه نور
و از او می پرسی
خانه دوست کجاست ؟
نویسنده: یاغی(جمعه 86/9/30 ساعت 9:55 صبح)
